Το πολιτικό σχέδιο της Δεξιάς για την οικονομία, την κοινωνία, τη δημοκρατία συμπυκνώνεται στον νόμο Χατζηδάκη

Άρθρο του Γιώργου Πετρόπουλου* στην Αυγή

Η εργασιακή αντιμεταρρύθμιση που ψήφισε η κυβέρνηση της Ν.Δ., γνωστή και ως νόμος Χατζηδάκη (Ν. 4808/21), συμπυκνώνει κατά κάποιον τρόπο το πολιτικό σχέδιο της Δεξιάς για την οικονομία, την κοινωνία, τη δημοκρατία.

Συνιστά μια άνευ προηγουμένου επίθεση στον κόσμο της μισθωτής εργασίας και ταυτόχρονα οπισθοδρόμηση, καθώς πολλά από τα άρθρα του θυμίζουν τον αλήστου μνήμης Ν. 330/1976 και τον τότε υπουργό της Ν.Δ. Λάσκαρη, που από το βήμα της Βουλής απαγόρευσε την πάλη των τάξεων (!). Αποσκοπούσε αφετηριακά στη νομιμοποίηση πρακτικών που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και αφορούσαν την καταστρατήγηση του ωραρίου και των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως και τη δυνατότητα υπογραφής Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, ενώ ταυτόχρονα αποδυνάμωνε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, διευκολύνοντας έτσι την περαιτέρω επιδείνωση της ζωής των εργαζόμενων.

Μια δεύτερη, εξίσου σημαντική, επιδίωξη του νόμου Χατζηδάκη ήταν η απομείωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Φαίνεται πως, παρότι η αποτελεσματικότητα των συνδικάτων αμφισβητείται από κάποιους εργαζόμενους, αυτά συνεχίζουν να αποτελούν φόβητρο για τους εργοδότες, κατά παραγγελία των οποίων νομοθέτησε η κυβέρνηση. Με το εν λόγω νομοθέτημα τίθενται υπό τον έλεγχο της εργοδοσίας η ίδρυση, η λειτουργία και η δράση των συνδικάτων, σε μια προσπάθεια να μετατραπούν από εργατικά σωματεία σε πολιτιστικούς συλλόγους.

Απαγορεύεται πρακτικά η άσκηση του δικαιώματος της απεργίας, αφού η προκήρυξή της μπαίνει υπό την αίρεση χρονοβόρων διαδικασιών που την καθιστούν τελικά ανεπίκαιρη, υποχρεώνει τα σωματεία στις Υπηρεσίες Κοινής Ωφελείας, όταν προκηρύξουν απεργία, να προσδιορίσουν ως «προσωπικό εγγυημένης υπηρεσίας» την πλειονότητα των εργαζόμενων, ακυρώνοντας την απεργία στην πράξη, απαιτώντας ταυτόχρονα εξοντωτικές αποζημιώσεις αστικής ευθύνης για τους επικεφαλής των συνδικάτων.

Σήμερα, έναν χρόνο μετά την ψήφισή του, σε συνθήκες εργοδοτικής αυθαιρεσίας, έχουμε την κατάργηση του οκταώρου, απλήρωτες υπερωρίες, γενικότερη επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών με εντατικοποίηση, που έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των εργατικών ατυχημάτων. Ενδεικτική της κατάστασης είναι ότι η καθιέρωση, εν χορδαίς και οργάνω, της ψηφιακής κάρτας εργασίας συνοδεύτηκε αμέσως μετά από καταγγελίες για την παραβίασή της. Το φαινόμενο της «μεγάλης παραίτησης» στον τουρισμό, η άρνηση δηλαδή εργασίας σε συνθήκες γαλέρας στις «Μανωλάδες» των δημοφιλών και όχι μόνο προορισμών, είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης.

Την ίδια στιγμή, ο νόμος Χατζηδάκη χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να απαγορευτούν σχεδόν όλες οι απεργιακές δράσεις στο Δημόσιο, όπως αυτές των εκπαιδευτικών σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, των εργαζόμενων στον ΕΦΚΑ, αλλά και αυτών στον ΟΑΕΔ. Ακόμα και ολιγόωρες στάσεις εργασίας βρέθηκαν στο στόχαστρο. Φτάσαμε δε στο σημείο να ζητήσει η διοίκηση της ΣΤΑ.ΣΥ. την προσωρινή κράτηση των συνδικαλιστών γιατί δεν τήρησαν τις υποχρεώσεις του νόμου Χατζηδάκη κατά την απεργιακή κινητοποίησή τους.

Έναν χρόνο μετά το ανοσιούργημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη ο συγκεκριμένος νόμος είναι πλήρως απονομιμοποιημένος στις συνειδήσεις των εργαζόμενων. Η πλειονότητα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, με ομόφωνες αποφάσεις τους, δηλώνει την αντίθεσή του σε αυτόν, την άρνηση εφαρμογής του και τον ανειρήνευτο αγώνα μέχρι την κατάργησή του.

Οι καλές συνθήκες δουλειάς με αξιοπρεπείς μισθούς, αλλά και η διασφάλιση των συνδικαλιστών ελευθεριών είναι δείκτης κοινωνικής ανάπτυξης και δημοκρατίας. Αποτελεί, λοιπόν, προτεραιότητα η συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα σταματήσει τον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν θα επιδιώξει απλώς την κατάργηση του αντεργατικού νομοθετήματος, αλλά και την πολιτική αλλαγή, βάζοντας στο επίκεντρο τις ανάγκες του κόσμου της μισθωτής εργασίας.

* Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ