του Γιώργου Πετρόπουλου

Έχω εκφράσει σε προηγούμενη ανάρτηση, την κατανόηση μου στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, επιφύλαξή, και διάθεση αναμονής τον εμβολιασμό. Έχω επίσης δηλώσει, έμπρακτα την πίστη μου στην εμβολιαστική προσπάθεια ως μέσο αντιμετώπισης της πανδημίας. Πιστεύω πως πρόκειται για πράξη κοινωνικής ευθύνης, ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, ειδικά από ανθρώπους που πήραν το, έστω μικρό ρίσκο, να εκτεθούν στις αχαρτογράφητες ενδεχόμενες παρενέργειες, παρ ότι είχαν μικρό στατιστικά κίνδυνο από τον covid προκειμένου να περιορίσουν την εξάπλωση της πανδημίας και να προστατεύσουν τους γύρω τους.

• Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχει την απόλυτη ευθύνη για την ανερμάτιστη και εγκληματική διαχείριση της πανδημίας. Για όσα διαπράχθηκαν(και είμαι σε θέση να γνωρίζω από αφηγήσεις υγειονομικών αρκετά) σε σειρά νοσοκομείων και οδήγησαν σε ένα από τους ψηλότερους δείκτες θανάτων στην Ευρώπη. Η εμβολιαστική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, και κυρίως η πρόσδεσή τους στα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών αλλά και οι παλινωδίες της Εμβολιαστικής Επιτροπής (με το Astra Zeneca) έχουν την ευθύνη για τους χαμηλότερους του αναμενόμενου ρυθμούς εμβολιασμού. Η αποσιώπηση ή η υποτίμηση στον δημόσιο λόγο των παραπάνω και η μετάθεση της κυβερνητικής αποτυχίας στην ατομική ευθύνη, οι κατάρες και η κατηγοριοποίηση σε «ψέκες» και «γραφικούς» όλων όσων εκφράζουν αμφιβολίες, διαφωνίες και επιφυλάξεις για τον εμβόλιασμό ή την κυβερνητική πολιτική γι αυτόν, συνιστά ελιτισμό και τελικά πολιτικό αναχωρητισμό. Ακόμη χειρότερα, φαίνεται να ενσωματώνει πλήρως την βιοπολιτκή αφήγηση της κυβέρνησης για την πανδημία με ανυπολόγιστο κίνδυνο για το σώμα, και ελπίζω όχι το κουφάρι, των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς
• Η επιβολή του καταναγκαστικού εμβολιασμού στους υγειονομικούς(περι αυτού πρόκειται, μη παίζουμε με τις λέξεις)δεν είναι παρά μια πολιτική διαχείριση που προσπαθεί να μεταθέσει την ευθύνη για την εμβολιαστική αποτυχία στους εργαζόμενους αλλά και μια πρόβα μαζικής πειθάρχησης. Οι αριθμοί των εμβολιασμένων, όσων έχουν νοσήσει και όσων έχουν προγραμματίσει των εμβολιασμό τους, αλλά και η απουσία διασποράς της νόσου απο υγειονομικούς(η τελευταία που υποστήριξε κάτι τέτοιο, ήταν η ανεκδιήγητη νηπιαγωγός-διοικήτρια του Αγ. Σάββα που απέλυσε τον συνδικαλιστή γιατρό Κώστα Καταρραχιά)δεν δικαιολογούν αυτή τη σπουδή. Αποσκοπεί, πέραν όλων των άλλων, στην συκοφάντηση των εργαζόμενων στην Υγεία, προκειμένου να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση τους.
• Η στέρηση του μισθού, των μέσων επιβίωσης δηλαδή, σε όσους εργαζόμενους δεν εμβολιαστούν, συνιστά κίνδυνο, όχι μόνο για τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία. Και αυτό γιατί εισάγει την μια πρωτοφανή κατηγορία εργαζόμενων που θα στερούνται το δικαίωμα στην εργασία και το μισθό, όχι για πράξεις που έχουν ποινική απαξία,(που και αυτό χωρά συζήτηση) αλλά για στάσεις και συμπεριφορές που μπορούν να χαρακτηριστούν αντικοινωνικές.

Όπως είναι προφανές προκύπτουν δυο προβλήματα:

1. η ασάφεια και η αυθαιρεσία αυτού που μπορεί να οριστεί ως «αντικοινωνική συμπεριφορά». Θα μπορούσε να είναι το κάπνισμα και η παχυσαρκία γιατί επιβαρύνει το ΕΣΥ, ή ακόμη και μια απεργία που θα παραβιάσει ή όχι τον νόμο Χατζηδάκη, Μια απεργία που δεν θα έχει προσωπικό ασφαλείας ας πούμε. Αλλά ακόμη και η αφαίρεση του μισθού σε κάποιον/α που αρνείται τον εμβολιασμό, με βάση ένα ιδεολογικό σύστημα( έστω δεξιό ψεκασμένο, συνομωσιολογικό) συνιστά επικίνδυνο προηγούμενο. που πρέπει πάση θυσία να το αποτρέψουμε
2. Θα αντιτείνει κάποιος, πως αυτό είναι προσωρινό και αφορά μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Εδώ βέβαια προκύπτει το ερώτημα, του ποιος και πότε ορίζει την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» και ποιος και με ποιο τρόπο ορίζει τις αντικοινωνικές συμπεριφορές εντός αυτής, κάθε φορά. Μια περιήγηση στην σκέψη C Schmidt , θεωρητικού απολογητή του Ναζισμού σε επίπεδο Φιλοσοφίας του Δικαίου,και θεμελιωτή της έννοιας της «κατάστασης εξαίρεσης» είναι αρκούντως τρομακτική-

Αποτελεί καθήκον των συνδικαλιστικών οργανώσεων να ενθαρρύνουν την συμμετοχή των εργαζομένων στην εμβολιαστική προσπάθεια. Αποτελεί επίσης καθήκον να μην επιτρέψουν την επανάληψη της εποχής της διαθεσιμότητας, πάλι από τον Μητσοτάκη και μάλιστα με χειρότερους όρους. Να μην επιτρέψουμε χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, να υπάρξει εργαζόμενος που θα στερηθεί το μισθό του εξαιτίας της στάσης του.