Είναι γνωστό σε όσους υπηρετούν την δημόσια διοίκηση ότι το συνηθέστερο μέσο με το  οποίο η διοίκηση παραλλάσσει ή εξουδετερώνει συστηματικά τις επιλογές του νόμου είναι οι εγκύκλιοι. Ο λόγος που η  εγκύκλιος , η οποία, αν και αδιαμφισβήτητα δεν εισάγει δίκαιο, αποτελεί το  συνηθέστερο μέσο για τέτοιες πρακτικές είναι γιατί στην πράξη, ενόψει του αναλυτικού και εκλαϊκευτικού της χαρακτήρα, εκλαμβάνεται από τα κατώτερα διοικητικά κλιμάκια ως ο πράγματι ισχύων κανόνας.

Όμως το να υπογράφει η ίδια η Υφυπουργός εγκύκλιο η οποία στην πρώτη εισαγωγική παράγραφο να επικαλείται το με αρ.11/4-5-2020 απόσπασμα Πράξης της Επιστημονικής Επιτροπής Πρότυπων & Πειραματικών Σχολείων (Ε.Ε.Π.Π.Σ.),  και όχι με την διάταξη κάποιου νόμου ξεπερνά τα όρια άσκησης χρηστής δημόσιας διοίκησης.

• Καλά οι άριστοι του Υπουργείου Παιδείας δεν γνωρίζουν ότι σε όλο το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο δεν γίνεται αναφορά σε σχολική χρονιά αλλά σε  διδακτικό έτος, το οποίο λήγει στις 30 Ιουνίου και σχολικό έτος που λήγει στις 31 Αυγούστου;
• Εκεί στο Υπουργείο παιδείας έχουν σκεφτεί τι θα γίνει αν βρεθεί κάποιος γονιός που έχει έννομο συμφέρον και κινηθεί νομικά εναντίον αυτής της εγκυκλίου;