Πάντα νιώθω περίεργα μ’ αυτές τις κουβέντες για το «πώς θα γυρίσουν οι Έλληνες που φύγανε τα χρόνια της κρίσης». Δεν είναι ο μελοδραματισμός τους μόνο που με ενοχλεί. Δεν είναι μόνο αυτή η μόνιμη κλάψα που επικάθεται στις κουβέντες για όλα τα θέματα της κοινής μας ζωής. Δεν είναι που μ’ εκνευρίζουν οι προσεγγίσεις του τύπου «χώρα-μανούλα, που την αφήσανε τα παιδάκια της και τώρα περιφέρεται στο σπίτι με σύνδρομο άδειας φωλιάς». Είναι που σ’ αυτές τις συζητήσεις δεν αναλύουμε επαρκώς το πόσο χάλια είναι να δουλεύεις υπάλληλος εκτός Δημοσίου στην Ελλάδα.

Πολλοί άνθρωποι που πάνε στο εξωτερικό ψάχνουν κάτι που δεν έχουμε εδώ. Έναν τόπο, όπου αρκεί να είσαι καλός στη δουλειά σου για να βρεις θέση. Συνεντεύξεις για δουλειά, όπου δεν πλανιέται ένα «τίνος είσαι συ;» και «ποιος σε στέλνει;» στον αέρα.   Οι νέοι άνθρωποι που βρίσκονται έξω συνυπολογίζουν στην απόφασή τους να μείνουν εκεί και τις ευκαιρίες που έχουν να βελτιώνονται και να εξελίσσονται. Εκθέσεις και μουσεία στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης δίνουν διαρκώς ερεθίσματα στους καλλιτέχνες, στους φοιτητές και σε όσους θέλουν να μορφωθούν μόνοι τους, χωρίς να ξοδέψουν πολλά λεφτά. Αρκετά πανεπιστήμια του εξωτερικού λειτουργούν πολύ καλά χωρίς να είναι πανάκριβα, ενώ υπάρχουν επιδόματα (ακόμα και για αλλοδαπούς) και ενισχύσεις, ώστε να κάνει κανείς το διάβασμά του χωρίς να σκέφτεται αν θα έχει να φάει.   Οι πληροφορίες για καλές θέσεις διαχέονται με δημοκρατικό τρόπο, συνήθως αρκεί απλώς να μπεις στο Ίντερνετ. Σε προγράμματα έρευνας συμμετέχουν όσοι έχουν καλούς βαθμούς και καλές ιδέες, ούτε γιοι ούτε σύζυγοι. Στις επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε ανομοιογενή περιβάλλοντα με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, έρχονται σε επαφή με νέες πληροφορίες συνέχεια κι έτσι εξελίσσονται διαρκώς. Υπάρχουν βιβλιοθήκες που δεν λειτουργούν 8-1 σαν να είναι δημόσιες υπηρεσίες και παρέχουν φθηνή πρόσβαση σε υπολογιστές, βιβλιογραφία και πρόσφατα δεδομένα για όλους.

Πηγή: www.lifo.gr