Ενδεικτικές του εργασιακού Μεσαίωνα που επικρατεί στις διάφορες ιδιωτικές εργολαβικές εταιρείες που έχουν συνάψει συμβάσεις με τον Διεθνή Αερολιμένα «Ελ. Βενιζέλος» στις υπηρεσίες εδάφους είναι οι διηγήσεις  πρώην και νυν εργαζομένων σχετικά με τις συνθήκες εργασίας, τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, την έλλειψη κάθε είδους προστασίας που νιώθουν ειδικά οι εποχικοί εργαζόμενοι.

Σύμφωνα με στοιχεία του ρεπορτάζ, οι πιο επισφαλείς και κακοπληρωμένοι είναι οι εργάτες πίστας του αεροδρομίου, των οποίων συχνά κινδυνεύει ακόμα και η προσωπική ασφάλειά τους.

Εκτεθειμένοι στις πιο ακραίες καιρικές συνθήκες (οι θερμοκρασίες στην πίστα το καλοκαίρι ξεπερνούν τους 45 βαθμούς, δίπλα στις τουρμπίνες προσεγγίζει τους 50, ενώ τον χειμώνα ο άνεμος δυσχεραίνει απίστευτα το έργο τους), δουλεύουν υπό συνεχή ψυχολογική πίεση χρόνου (ειδικά με την αύξηση των τουριστικών αφίξεων), είναι οι πιο κακοπληρωμένοι (πολλοί εποχικοί υπογράφουν συμβάσεις για 400 ευρώ μεικτά τον μήνα), έχοντας την υποχρέωση να εκπληρώσουν πλήθος καθηκόντων.

«Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τραγικές φιγούρες, φορτοεκφορτώνουν βαλίτσες συνεχώς προσπαθώντας να εξισορροπήσουν σωστά το βάρος των αποσκευών στο αεροπλάνο, εισπνέουν επικίνδυνα για την υγεία τους αέρια, δουλεύουν δίπλα στις τουρμπίνες. Το καλοκαίρι είδα μπροστά μου πολλές λιποθυμίες. Οι εκπαιδευτές της ιδιωτικής εταιρείας στην περίοδο της (απλήρωτης) εκπαίδευσής μας τονίζουν δικαίως τα ζητήματα ασφάλειας. Ομως πρόκειται για υποκρισία, καθώς μόνο η απαρίθμηση των υποχρεώσεων των εργαζομένων σε συνδυασμό με την αφόρητη πίεση που τους ασκείται και ενώ δουλεύουν 10ωρα σε συνεχόμενες μέρες, με ελάχιστη ξεκούραση, θέτει σε κίνδυνο τόσο τους ίδιους όσο και σε όσους άλλους βρίσκονται στην πίστα, ακόμα και τους ίδιους τους επιβάτες του αεροδρομίου», μας λέει εργαζόμενος σε ιδιωτική εταιρεία εξυπηρέτησης εδάφους.

«Πολλοί συνάδελφοι προσπαθούν να πάρουν τη δουλειά και βάζουν βύσμα όποιον ξέρουν ακόμα και για δίμηνες συμβάσεις με τις πιο εξευτελιστικές συνθήκες.

Οι εταιρείες εκμεταλλεύονται την πληθώρα ανέργων και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και δεν τους νοιάζει αν οι εργαζόμενοι φτάνουν στα όριά τους καθώς υπάρχει ουρά απελπισμένων που περιμένουν.

Κανονικά θα έπρεπε να παραιτηθώ, είμαι όμως 50 χρόνων, έχω δύο παιδιά, ήμουν 3 χρόνια άνεργος και έχω άμεση ανάγκη ακόμα και αυτά τα λίγα χρήματα», εξηγεί άλλος.

Ο Κ.Ν. (τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) είναι μηχανολόγος μηχανικός, με μεταπτυχιακό στην ΑΣΟΕΕ, πλήθος προσόντων και εργασιακής εμπειρίας σε πολλές διαφορετικές δουλειές άσχετες με το αντικείμενό του.

Εργάστηκε στο αεροδρόμιο στην εταιρεία Goldair για λίγους μήνες (εποχικός) ως οδηγός πίστας.

«Οταν υπέγραψα για 430 ευρώ μεικτά τον μήνα για πεντάωρη εργασία με βάρδιες όλο το 24ωρο, μας έλεγαν, μην ανησυχείτε, μαζί με τις υπερωρίες και τα Σ/Κ θα ανεβούν οι απολαβές σας, όμως επρόκειτο για παγίδα, απολύτως νόμιμη βέβαια. Ενα μήνα δούλεψα 38 ώρες υπερωρίες, με 9 μέρες σερί, 10ωρο στην πίστα, τελικά εισέπραξα 500 ευρώ, με ωρομίσθιο λίγο παραπάνω από 2 ευρώ. Το χειρότερο ήταν οι συνθήκες: όταν χάλασε το aircondition του οδηγού των λεωφορείων πίστας, δεν επισκευάστηκε παρά τον καύσωνα».

Τελικά, ο ίδιος αποφάσισε να παραιτηθεί για λόγους αξιοπρέπειας, όπως είπε.

Πηγή: εφσυν