Είναι κατεξοχήν προβληματική η επετειακή ενασχόλησης με ένα θέμα. Ειδικά όταν αυτό είναι η Εργατική Πρωτομαγιά, εγκλωβισμένη ανάμεσα σε μια παράλληλη και σκοπίμως αναδεικνυόμενη “γιορτή των λουλουδιών”, και σε άνευρους, επαναλαμβανόμενους, καμιά φορά γραφικούς εορτασμούς, απαξιωμένων, δυστυχώς, συνδικάτων. Ας το δούμε σαν ευκαιρία, να αναστοχαστούμε για την κατάσταση των εργαζομένων, του εργατικού κινήματος, και των συλλογικών μορφών οργάνωσης τους. Είναι νομίζω

Πέρασαν 133 χρόνια από εκείνη την ιστορική μέρα στο Σικάγο, όπου οι εργαζόμενοι εξεγέρθηκαν, κατά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της άκρατης εκμετάλλευσης. Τα αιτήματα των εξεγερμένων συμπυκνώνονταν στην εξής φράση: «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο». Τα αιτήματα αυτά στην εποχή μας φαντάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ, καθώς ο αγώνας για την προστασία και την διεύρυνση των